“බොරුවක් කියමු, අවුලක් නැහැ ඔනැ උලව්වක් වෙච්චාවේ, මොකෝ මිනියක් මරනවයැ…” වචන කීපයක් කාගෙවත් ඇඟේ වැදුනෙ නැහැ. බොරුව මාර්කට් උන තරමක් මට හිතුනා, ප්‍රශ්නයක් තමයි..සම්බන්ධයක් ඇතිවෙන්න නම් දෙන්නෙක් ඉන්න එපැයි ඔන්න ගෑනියි මිනිහයි තමයි සම්මත ජෝඩුව, බස් එකේ කොච්චියේ මග තොටේ මුලින් දවසෙ බලනවා විතරයි දෙවෙනි දවසෙ හිනාව පස්සේ කතාව ඔහොම එකින් එක ඉස්සරහට යනවා නොදැනිම ඔන්න ජෝඩු වෙලා.
ගහපු කොන්ඩ කට්ට පොඩි හින්දා කොන්ඩෙ මූනට වැටිලා, ලා දම් පාට ගාපු ඇඟිලි තුඩු වලින් කෙහෙ රැල් ටික එහෙට මෙහෙට කර කර, කීනවල ස්ටේශන් එකට එයා ආවා. කරුමෙකටද වාසනාවකටද දන්නේ නැහැ ඒත් එයා ආවා. සෙරෙප්පු බිම ගැටෙන ටොක් ටොක් හඬ එච්චර සෙනගක් මැද්දෙනුත් වේදිකාවේ ඉස්සරහටම ඇහුනා. වෙනදා දැකලා නැති කෙනෙක් හැමෝම බලනවා අමුතුවෙන්, “කවුද බං අර, බලපන්කෝ…” යාලුවෝ ටිකක් හෙනට කතාව. මූන දිහා බැලුවට කකුල උඩට රූටගෙන වැටුනු කිරි බිංදු කීපය කොල්ලො ටික දැක්කේ නැතුවට කිසිම සැකයක් නැහැ. කිරි අම්මෙක් ද?? කකුල උඩ කිරි වැටුනේ කිරි පැකට් එකක් බොද්දිද?? හිතාගන්න අමාරුයි.
හරියටම 6.40 ට එන කෝච්චිය එදා පරක්කුයි හැමෝම වේදිකාවේ ගැට්ටට බර දීගෙන රේල්පාරෙන් එන්ජිම මතුවෙනකන් කටවල් ඇරගෙන බලන් ඉන්නවා. කීයට ආවත් අවුලක් නැතිගානට තව පිරිසක් පත්තර බලනවා මෙලෝ සිහියක් නැහැ. ඔය අතරේ අර මහිලාවත් සාරිපොට උරහිසට විසිකරගෙන ඔරලෝසුව දිහා එක පාරයි රේල්පාර දිහා තව පාරයි මාරුවෙන් මාරුවට බලනවා. ඔන්න වෙලාව කතාවට සෙට් වෙන්න. “අද කෝච්චිය පරක්කුයි වගේ නේද” කොල්ලෙක් ටිකෙන් ටික ලං වෙන්න ගත්තා. එක පාරටම කොල්ලගේ මූන දිහා බලලා යාන්තමින් ඔළුව වනලා “හ්ම්ම්” කිව්වා. මිස් මේ පලාතට අලුත් ද?? මම වෙනදට දැකලා නැහැනේ?? බලාපොරොත්තු වුන හඬට හාත්පසින්ම වෙනස් හඬකින් ඇය “ඔව් ලඟදි ආවේ මෙහෙට” කියමින් රේල්පාර දිහා බලන්න ගත්තා.
මතු සම්බන්ධයි…..
Filed under: කෙටිකතා | Leave a comment »
සමාජ අසාධාරණය ස්ත්‍රියකට සිදුවූ තැන ඇය වරදට පෙළඹුණ ස්ත්‍රියක් ලෙසට හංවඩු ගැසීම අපි කලක් තිස්සේම අත්විඳින කාරණාවක්. නූගත්කම, දිළිඳුකම, දෙමව්පිය ආරවුල් ආදී නොයෙකුත් කාරණා හේතුවෙන් තමන්ගේ අතිශය සුන්දර වූ ළමාවිය සිහිනයක්වී බොඳව යන දෙස බලාගෙන සුසුම් හෙලනවා විනා ඔවුන් වෙන කුමක් කරන්නද? බොහෝ කාලයක් තිස්සේ සමාජ පරිවර්තන රැසක් සිදුවෙමින් ඇවිත් අද වනවිට අපි නතරවී සිටින සමාජ ක්‍රමය තුලදී ස්ත්‍රියකට වන අසාධාරණකම් වල නම් කැපී පෙනෙන අඩුවක් නැහැ.
